باورت نیست هنوز
که اگر عشق تو در سینه من ریشه نداشت
در غم انگیزترین وادی گرهای غبارآلوده
خسته از تنهایی
خسته از مستی در میکده ها
بی برو برگ درختی بودم
که ز پوسیدگی تدریجی
در شبی طوفان خیز به زمین میغلتد
باورت نیست هنوز
من در این شهر...
در این گستره ی ماسه و خار
آنقدر تنهایم
که صمیمانه ترین حرف دلم را هر شب
به تو میگویم!!