تولدم مبارک( البته ۱۶ آذر اما تفاوت ساعت انگار کار دستم داد)

 سوپرایز زیبایی بود...امسال مثل هیچ سالی نیست نه فقط به خاطر اینکه ۱۸ سالم شده به خاطر همسفریه که پیداش کرد.کسی که هیچ وقت رفتنی نیست مثل زمینی ها نیست...چون اصلا مال زمین نیست...همون که توی دلتنگیهام پا به پام اومد..تنها کسی که وقتی ناامید بودم.. دلشکسته بودم دستم و گرفت. تنها اون بود که بار غمهام و برداشت و به من شادی داد..کسی که شاید خیلی ها بشناسنش اما فقط اسمش و شنیدن اما هیچ وقت عشقش و لمس نکردند... امروز یک تولد ساده نبود.. امروز برای من فرصتی جدید بود برای با او بودن..

تولدم مبارک و همچنین تولد دوست خوبم (وبلاگم) این وبلاگ ۲ سال پیش هدیه ای بود برای تولدم... چه هدیه هایی داده شد و زود فراموش شد اما این اولین هدیه ایه که انقدر دوستش دارم و واسه همیشه نگهش خواهم داشت...

داشتم از دلتنگیهایم مینوشتم.از تو از خودم از دل بهانه جویم. مگر میشود تو بباری و من سکوت کنم؟؟ پس چرا هوای دلم را ابری دیدی و سکوت کردی؟؟  چرا من تنها به عشق تو مینویسم..مگر تو با دلم بد نکردی پس چرا هنوز بهانه تو را میگیرد.  

من همونم اون که یه روز دلت فقط من و میخواست

                                  همون که بی بهونه هم واسه چشات غزل میساخت

من همونم اون که چشماش مونده به در

                                همون که شباش بدونه تو میشه سحر

اون که فقط تو رو میخواست

                           همون که بی بهونه هم لب روی لبهات میگذاشت

همون که دیدی اشکاش و اما دلت یکم نسوخت

                             رفتی و گفتی بزار تنها باشه تو غصه هاش

آره دلم من همونم         همون که صدام و نشنیدی

توی آتیش عشقت سوختم و دردم و نفهمیدی

برای مهربونم همون بهونه همیشگیم

باورت نیست هنوز

           که اگر عشق تو در سینه من ریشه نداشت

                                     در غم انگیزترین وادی گرهای غبارآلوده

                                                                         خسته از تنهایی

                                                                             خسته از مستی در میکده ها

                                                                                            بی برو برگ درختی بودم

                                                                                   که ز پوسیدگی تدریجی        

                                                      در شبی طوفان خیز به زمین میغلتد     

                                         باورت نیست هنوز

                          من در این شهر...

         در این گستره ی ماسه و خار

                                          آنقدر تنهایم      

                                               که صمیمانه ترین حرف دلم را هر شب

                                                          به تو میگویم!!

خداوندا شکایت من  تلخ است به دیدنم بیا که سخت دلتنگم!!

ریشه در قلبم دواندی                       ریشه بر خونم کشاندی
ریشه ای بی جان بودم                     ریشه ای بیهوده بودم
                             خشک بودم خار بودم
                             ریشه بودم اما نبودم                           

کاش زیر زمین بودم و خاک بودم         ای کاش نبودم که بگویم چه بودم
ریشه ام جا دار گشته                      ریشه ام جان دار گشته
ریشه ام بی تاب گشته                    ریشه ام نامدار گشته
ریشه ی خشک گلوگیر                     بیدار گشته...آباد گشته
میکشد خوشکسالی را                    می برد بی آبی را
                              ریشه ام معنا گشته
                                   نامدار گشته

ریشه بر قلبم دوانده                          ریشه بر جانم کشانده
میسپارم ریشه ام                            دست تو که بهترینی
                             تویی که عزیزترینی
تو بساز ریشه ام را                           تا بسازم تیشه ام را
تا زنم بر قلب دشمن                         همان ابلیس آن نامرد

ریشه با عشق همزاد گشته                عشق بر جانم روان گشته
                         
                         مسح گشته... بیتاب گشته                    
عشق عیسایی آشکار گشته               در وجودم جادار گشته
                             
                                    عاشق و شیدا گشته
                                           بینا گشته
       

میدونی

میدونی دنیا کوچیکه
آدماش ساده میدن دل میدونی
شده پر قلب شکسته..
 هر دلی یه جا شکسته.. میدونی

نم نمک به دل نشستی
ولی اختیار و بردی میدونی
شدی فانوس راهم منم اون قایق چوبی
شدی ره رو واسه راهم...میدونی

نفس نفس دلم شکست
دنیام خراب شد..شد قفس
تیکه تیکه شد دلم اما نزد دم میدونی
ناله هاشو نشنیدی؟!!

به کدوم جرمی دلم اینطور شکست؟؟
به کدوم بهونه میگی صبر کنم
چرا باید تحمل بیارم؟ تو میدونی؟؟

یه کم غرغر

انقدر ننوشتم که کم کم داشت یادم میرفت که گه گاهی می اومدم اینجا و چیزی می نوشتم
اول ننوشتم چون دیدم دارم با غمهام بقیه رو خسته می کنم گفتم ننویسم شاید این حالت بد ازم دور بشه.
روحیه خراب و دو رو بازی های دوستها خیلی عذابم داد اما نخواستم چیزی بنویسم به خودم قول دادم که باید این غم نامه نوشتن ها رو ترک کنم.. بعد دچار یک حالت خواصی شدم نمی تونستم چیزی بنویسم دوست داشتم بنویسم اما انگار نمیشد دچار یک کرخی خواصی شده بودم میشه گفت دستم نمیرفت به نوشتن.
اما امروز دیدم اگر ننویسم خفه میشم.. این دلتنگی لعنتی .. اه ه ه ه ه  از این دلتنگی  که مثل خوره افتاده به جونم بیزارم.. انقدر عذابم می ده که گاهی وقتها احساس خفگی میکنم.. انگار کسی دستاشو گذاشته روی گلوم و فشار میده انگار نمی خواد رهام کنه..
دلم واسه بچگی هام تنگه برای مهربونی های کوچیک برای اولین مانتوی مدرسم برای همون مانتوی طوسی و مقنعه سفید که گر چه پوشیدنش سخت بود اما لذتی داشت که الان هیچ چیز برام لذت بخش تر از اون نیست. دلم برای دوستام تنگه.. همونها که یک روز با همشون خداحافظی کردم و آواره این دیار شدم به امید زندگی بهتر..!!! کاش کسی بود برام زندگی بهتر و ترجمه میکرد.. حس میکنم توی مردابی هستم که با هر حرکتی که میکنم بیشتر فرو میرم.. من به اینجا میگم شهر دلتنگی ها و من هنوز در شهر دلتنگی ها کسی و پیدا نکردم که مثل من باشه باب دل من باشه یا اصلا کمی با من جور باشه  دوست باشه!! نه یک دشمن در نقاب دوستی. و ای کاش فقط همین بود کل دلتنگی ها.